Mooi Dichtbij logo

MIDDEN - DELFLAND

Link naar de agenda Link naar de nieuwpagina Link naar de cultuur- en recreatiekaart Link naar de startpagina www.middendelfland.net Thema afbeelding
Mooi Dichtbij logo

MIDDEN - DELFLAND
IN BEELD

Thema afbeelding klein
  [Start] [Agenda] [Nieuws] [Plattegrond]

 

Prijsuitreiking schrijfwedstrijd Verhalenkaravaan Hof van Delfland

19 maart 2016. Op zaterdag 19 maart 2016 werd de winnaar van de schrijfwedstrijd de Verhalenkaravaan bekend gemaakt tijdens een bijeenkomst in taveerne de Pynas in Maasland. Deelnemers schreven spannende, ontroerende en grappige korte verhalen over hun wandelervaringen in Midden-Delfland, in het gebied van het, in september 2015 geopende, wandelroutenetwerk Hof van Delfland.

Jurylid en verhalenverteller Hermine van Helden deelde de bevindingen van de jury met de aanwezigen, waarna de prijzen werden uitgereikt. Hierna werden de winnende verhalen door de prijswinnaars zelf voorgelezen. Vervolgens ging het gezelschap op pad en liep een stukje van de wandeling die in het winnende verhaal beschreven wordt, langs de routepalen van het wandelroutenetwerk.

Verhalenkaravaan prijswinnaards - 19 maart 2016
Inleidende woorden door Monique Banus namens het recreatieschap Midden-Delfland.

Vakkundige jury

De vakkundige jury, bestaande uit Trude Gerritsen (boekhandel de Omslag in Delft), Pia van Oord (hoofdredacteur Midden-Delfkrant) en Hermine van Helden (verhalenverteller bij de Verhalenfontein), beoordeelde de inzendingen. Zij keek hierbij naar stijl, originaliteit en kwaliteit. Over het winnende verhaal van Nel Wilkes uit Maasland merkte de jury op: “Het voldoet helemaal aan de opdracht en haast nog iets meer! Het gegeven van het kleine meisje dat probeerde aan de hand van de Bosatlas langs de Vliet van Maasland naar het Bommeer te lopen, en dat niet begrijpt waarom het zover is want het leek zo dichtbij op de kaart, is erg origineel en met veel gevoel geschreven.”

Prijzen en Prijswinnaars

Namens het recreatieschap Midden-Delfland reikte Monique Banus de prijzen uit aan de prijswinnaars: Eerste prijs: Een overnachting voor 2 personen bij de “Vreemde vogel” in Vlaardingen (mw. Nel Wilkes), tweede prijs: een waardebon t.w.v. 100 euro voor wandelschoenen (dhr. Zonnenberg), derde prijs: een boekenbon van 25 euro en een ‘Sterkste wandelkaart’ (mw. Spitters), en als 4e prijs een aantal ‘Sterkste wandelkaarten’ van het wandelroutenetwerk Hof van Delfland: mw. Annie Dessens, dhr. Dick van der Velden, mw. Jolanda Faber, dhr. Ronald Schlund-Bodien, fam. Olsthoorn, dhr Anko en mw. Mien Drenth en mw Ans van Leeuwen-Overgaag.

Verhalenkaravaan prijswinnaards - 19 maart 2016
Nel Wilkes leest haar winnende verhaal 'Op pad met de Kleine Bosatlas'.

Nieuw wandelroutenetwerk Hof van Delfland

Het nieuwe wandelroutenetwerk Hof van Delfland is met 540 knooppuntpalen bewegwijzerd. Je kunt zelf een route samenstellen met de online routeplanner of app, of een van de themaroutes volgen. Het maakt met 900 km aan paden deel uit van het provinciale wandelroutenetwerk Zuid-Holland van ruim 1600 km. Diverse evenementen rondom dit nieuwe wandelroutenetwerk helpen wandelaars de weg naar het knooppuntennetwerk te vinden. Bijvoorbeeld het wandelfestival dat op 22 mei 2016 in Midden Delfland plaatsvindt, met verschillende activiteiten bij lokale ondernemers in het gebied.

Meer info over het wandelroutenetwerk op website: www.heerlijkbuiten.nl/. Zie ook de Verhalenkaravan bij Heerlijk Buiten. De route-app (Wandelen123) is te downloaden voor iOs en Androïd.

Verhalenkaravaan prijswinnaards - 19 maart 2016
Uitstippelen van de route naar Bommeer om de draaibrug in Maasland.

Op pad met de Kleine Bosatlas

Het winnende verhaal van Nel Wilkes.

Hoe kom je in het Hof van Delfland van A naar B? Simpel zat. Je bepaalt wat je bent. Heb je een fiets, wandelschoenen, skeelers, een boot (auto's doen even niet mee), dan kies je de borden die bij jouw categorie horen en onderweg kom je grote borden tegen om je te oriënteren. Verdwalen is er dus niet meer bij. Nee, dan vroeger! Dit verhaal speelt ver in de vorige eeuw. Ik was een jaar of zeven en had zitten snuffelen in de kleine Bosatlas van mijn oudere zus. Bij de provincie Zuid-Holland stond daar onze eigen woonplaats Maassluis getekend. Heel verbaasd was ik om te zien dat de afstand van Maassluis naar Delft maar een paar centimeter was. Ik zag dat de weg langs de Vlieten ging tot een kruising met een andere vliet en dan linksaf nog een klein stukje. Dat moest te doen zijn. Op zondagmiddag hadden mijn ouders de gewoonte om een middagdutje te doen en dat was een prima gelegenheid om op stap te gaan. Het leek mij beter om dit reisplan niet thuis te bespreken, want je weet maar nooit. Met een beetje geluk was ik weer terug voor de familie aan de thee ging. Langs het water was de weg prima te volgen; oversteken bij Maasland en dan langs een paadje verder de vliet volgen. Daar kwam toch al de eerste moeilijkheid. Het was een paadje bedekt met een soort kolengrit en ik was op mijn zondagse sandaaltjes met hagelwitte sokjes. Binnen mum van tijd had ik zwarte sokjes en hoe moest ik dat nou thuis uitleggen. De wandeling was prachtig en er groeide van alles langs de waterkant. Toch bleek na een poosje dat die Kleine Bosatlas helemaal niet klopte. Dat Bommeer waar ik naar links moest, kwam maar niet in beeld. Die paar centimeter bleken in het echt veel langer te zijn. En dan komt het punt dat je moet beslissen dat het een heilloze weg is en dat je moet omkeren om weer naar huis te gaan. Het voelde als falen. Thuis had niemand gemerkt dat ik een grote reis had gemaakt en dat heb ik maar zo gelaten. Wat ik met die vieze sokjes gedaan heb, weet ik niet meer. Het kolengritpaadje is tegenwoordig een prachtig pad en heel vaak heb ik sindsdien de reis naar Delft ondernomen: wandelend, fietsend, varend en zelfs schaatsend. Alleen kom ik zeer zelden in Delft aan. Halverwege de route ligt namelijk bij het Bommeer het mooiste terras van Nederland....

Stranden bij Kijkduin

De tweede prijs, het verhaal van Johan Zonnenberg.

Dit verhaal speelt bij de stranden bij Kijkduin (knooppunt 17)

Natuur kan me gestolen worden. Die stilte, niks voor mij. Stadsdrukte, winkelstraten waar je over de hoofden kunt lopen, grachten vol terrasjes waar mensen zich heldhaftig vastklampen aan een enkele zonnestraal, café's waaruit de muziek onder begeleiding van veel glasgerinkel zomaar de straat op dendert, dat is mijn ding. Dus die ene overnachting die ik deze vroege lente bij Kijkduin heb geboekt, is vanwege de verleidelijke aanbieding van het chique hotel. De 'prachtige ligging aan een van de mooiste stranden van ons land' neem ik op de koop toe.

Ik ben nog geen vijf minuten in het hotel of ik heb al spijt. Mijn eenpersoonskamer blijkt te beschikken over iets waar ik per se niet om heb gevraagd: zeezicht. 'Is er toevallig misschien ook een kamer die uitzicht richting de stad biedt?' vraag ik, nu al met heimwee. 'Nee,' klinkt het fier vanachter de balie, 'elke kamer van dit hotel ziet uit op zee opdat al onze gasten zicht hebben op het strandgebeuren.' Manmoedig incasseer dit kruis van vijf sterren. Ik breng m'n spullen naar de kamer, werp een schichtige blik op 'het strandgebeuren' en ga weer gauw naar beneden. Er zullen vast wel meer mensen zijn. De hotellobby ademt een overdaad aan rust. De bar probeert niet alleen de lobby daarin te overtreffen, maar slaagt er ook volledig in. Het terras toont een artistiek mozaïek aan tegels, waarvan het prachtige patroon volledig tot z'n recht kan komen doordat er nog geen tafeltjes en stoelen op staan. In het hele hotel geen kip te bekennen. Kennelijk is iedereen, op één na, zo wijs geweest om dit kille lenteweekend hier niet te willen zijn. Dan rest mij alleen nog maar de voor de hand liggende afleiding: het strand.

Met de muziek van mijn favoriete groep luid in mijn oordopjes loop ik de steile trap af en slof door het rulle zand richting branding. Zal ik meteen maar doorsteken naar Engeland, overweeg ik mismoedig. Het ergste gebeurt snel daarna: batterij van m'n mp4 speler leeg. Stilte slaat toe als een donderslag bij staalblauwe hemel. Ik maak me los van de dopjes en voel me op staande voet ontheemd. Alles is plotseling natuur. Ik verwacht overweldigende stilte. Maar er is meer geluid om me heen dan ik dacht. In opperste verwarring grijp ik terug op de vertrouwde oordopjes. Die bieden hardnekkig niet meer dan onwennige, complete stilte. Ik doe mijn linker oordopje uit en hoor branding. Dopje weer in, rechter oordopje uit: wind. Allebei in: stilte. Allebei uit: branding en wind, maar ook meeuwen, ruisend helmgras, vrolijk geblaf van honden, roepende stemmen, rinkelende fietsbellen en ver klokkenspel van achter de duinen, mijn eigen slofvoeten in het zand. Linker dopje uit, rechts in; rechts uit, links in; allebei in, allebei uit. Ik jongleer steeds virtuozer met mijn dopjes en geniet volop van mijn eigen klankenspel. Als vanzelfsprekend loop ik weg van de grote stad, richting Monster. Heerlijk! Stranden bij Kijkduin.

Bron: Persbericht Communicatiebureau de Lynx / G.Z-H 22 maart 2016.

18 april 2020