Prijsuitreiking schrijfwedstrijd Verhalenkaravaan Hof van Delfland
19 maart 2016. Op zaterdag 19 maart 2016 werd de winnaar van de
schrijfwedstrijd de
Verhalenkaravaan bekend gemaakt tijdens een bijeenkomst
in taveerne de Pynas in Maasland. Deelnemers schreven spannende, ontroerende
en grappige korte verhalen over hun wandelervaringen in Midden-Delfland, in
het gebied van het, in september 2015 geopende,
wandelroutenetwerk Hof van
Delfland.
Jurylid en verhalenverteller Hermine van Helden deelde de bevindingen van
de jury met de aanwezigen, waarna de prijzen werden uitgereikt. Hierna
werden de winnende verhalen door de prijswinnaars zelf voorgelezen.
Vervolgens ging het gezelschap op pad en liep een stukje van de wandeling
die in het winnende verhaal beschreven wordt, langs de routepalen van het
wandelroutenetwerk.
Inleidende woorden door Monique Banus namens het recreatieschap Midden-Delfland.
Vakkundige jury
De vakkundige jury, bestaande uit Trude Gerritsen (boekhandel de Omslag
in Delft), Pia van Oord (hoofdredacteur Midden-Delfkrant) en Hermine van
Helden (verhalenverteller bij de Verhalenfontein), beoordeelde de
inzendingen. Zij keek hierbij naar stijl, originaliteit en kwaliteit. Over
het winnende verhaal van Nel Wilkes uit Maasland merkte de jury op: “Het
voldoet helemaal aan de opdracht en haast nog iets meer! Het gegeven van het
kleine meisje dat probeerde aan de hand van de Bosatlas langs de Vliet van
Maasland naar het Bommeer te lopen, en dat niet begrijpt waarom het zover is
want het leek zo dichtbij op de kaart, is erg origineel en met veel gevoel
geschreven.”
Prijzen en Prijswinnaars
Namens het recreatieschap Midden-Delfland reikte Monique Banus de prijzen
uit aan de prijswinnaars: Eerste prijs: Een overnachting voor 2 personen bij
de “Vreemde vogel” in Vlaardingen (mw. Nel Wilkes), tweede prijs: een
waardebon t.w.v. 100 euro voor wandelschoenen (dhr. Zonnenberg), derde
prijs: een boekenbon van 25 euro en een ‘Sterkste wandelkaart’ (mw. Spitters),
en als 4e prijs een aantal ‘Sterkste wandelkaarten’ van het
wandelroutenetwerk Hof van Delfland: mw. Annie Dessens, dhr. Dick van der
Velden, mw. Jolanda Faber, dhr. Ronald Schlund-Bodien, fam. Olsthoorn, dhr
Anko en mw. Mien Drenth en mw Ans van Leeuwen-Overgaag.
Nel Wilkes leest haar winnende verhaal 'Op pad met de Kleine Bosatlas'.
Nieuw wandelroutenetwerk Hof van Delfland
Het nieuwe wandelroutenetwerk Hof van Delfland is met 540 knooppuntpalen
bewegwijzerd. Je kunt zelf een route samenstellen met de online routeplanner
of app, of een van de themaroutes volgen. Het maakt met 900 km aan paden
deel uit van het provinciale wandelroutenetwerk Zuid-Holland van ruim 1600
km. Diverse evenementen rondom dit nieuwe wandelroutenetwerk helpen
wandelaars de weg naar het knooppuntennetwerk te vinden. Bijvoorbeeld het
wandelfestival dat op 22 mei 2016 in Midden Delfland plaatsvindt, met
verschillende activiteiten bij lokale ondernemers in het gebied.
Meer info over het wandelroutenetwerk op website:
www.heerlijkbuiten.nl/.
Zie ook de
Verhalenkaravan bij Heerlijk Buiten. De route-app (Wandelen123) is te downloaden voor iOs en Androïd.
Uitstippelen van de route naar Bommeer om de draaibrug in Maasland.
Op pad met de Kleine Bosatlas
Het winnende verhaal van Nel Wilkes.
Hoe kom je in het Hof van Delfland van A naar B? Simpel zat. Je
bepaalt wat je bent. Heb je een fiets, wandelschoenen, skeelers, een boot
(auto's doen even niet mee), dan kies je de borden die bij jouw categorie
horen en onderweg kom je grote borden tegen om je te oriënteren. Verdwalen
is er dus niet meer bij. Nee, dan vroeger! Dit verhaal speelt ver in de
vorige eeuw. Ik was een jaar of zeven en had zitten snuffelen in de kleine
Bosatlas van mijn oudere zus. Bij de provincie Zuid-Holland stond daar onze
eigen woonplaats Maassluis getekend. Heel verbaasd was ik om te zien dat de
afstand van Maassluis naar Delft maar een paar centimeter was. Ik zag dat de
weg langs de Vlieten ging tot een kruising met een andere vliet en dan
linksaf nog een klein stukje. Dat moest te doen zijn. Op zondagmiddag hadden
mijn ouders de gewoonte om een middagdutje te doen en dat was een prima
gelegenheid om op stap te gaan. Het leek mij beter om dit reisplan niet
thuis te bespreken, want je weet maar nooit. Met een beetje geluk was ik
weer terug voor de familie aan de thee ging. Langs het water was de weg
prima te volgen; oversteken bij Maasland en dan langs een paadje verder de
vliet volgen. Daar kwam toch al de eerste moeilijkheid. Het was een paadje
bedekt met een soort kolengrit en ik was op mijn zondagse sandaaltjes met
hagelwitte sokjes. Binnen mum van tijd had ik zwarte sokjes en hoe moest ik
dat nou thuis uitleggen. De wandeling was prachtig en er groeide van alles
langs de waterkant. Toch bleek na een poosje dat die Kleine Bosatlas
helemaal niet klopte. Dat Bommeer waar ik naar links moest, kwam maar niet
in beeld. Die paar centimeter bleken in het echt veel langer te zijn. En dan
komt het punt dat je moet beslissen dat het een heilloze weg is en dat je
moet omkeren om weer naar huis te gaan. Het voelde als falen. Thuis had
niemand gemerkt dat ik een grote reis had gemaakt en dat heb ik maar zo
gelaten. Wat ik met die vieze sokjes gedaan heb, weet ik niet meer. Het
kolengritpaadje is tegenwoordig een prachtig pad en heel vaak heb ik
sindsdien de reis naar Delft ondernomen: wandelend, fietsend, varend en
zelfs schaatsend. Alleen kom ik zeer zelden in Delft aan. Halverwege de
route ligt namelijk bij het Bommeer het mooiste terras van Nederland....
Stranden bij Kijkduin
De tweede prijs, het verhaal van Johan Zonnenberg.
Dit verhaal speelt bij de stranden bij Kijkduin (knooppunt 17)
Natuur kan me gestolen worden. Die stilte, niks voor mij.
Stadsdrukte, winkelstraten waar je over de hoofden kunt lopen, grachten vol
terrasjes waar mensen zich heldhaftig vastklampen aan een enkele
zonnestraal, café's waaruit de muziek onder begeleiding van veel
glasgerinkel zomaar de straat op dendert, dat is mijn ding. Dus die ene
overnachting die ik deze vroege lente bij Kijkduin heb geboekt, is vanwege
de verleidelijke aanbieding van het chique hotel. De 'prachtige ligging aan
een van de mooiste stranden van ons land' neem ik op de koop toe.
Ik ben nog geen vijf minuten in het hotel of ik heb al spijt. Mijn
eenpersoonskamer blijkt te beschikken over iets waar ik per se niet om heb
gevraagd: zeezicht. 'Is er toevallig misschien ook een kamer die uitzicht
richting de stad biedt?' vraag ik, nu al met heimwee. 'Nee,' klinkt het fier
vanachter de balie, 'elke kamer van dit hotel ziet uit op zee opdat al onze
gasten zicht hebben op het strandgebeuren.' Manmoedig incasseer dit kruis
van vijf sterren. Ik breng m'n spullen naar de kamer, werp een schichtige
blik op 'het strandgebeuren' en ga weer gauw naar beneden. Er zullen vast
wel meer mensen zijn. De hotellobby ademt een overdaad aan rust. De bar
probeert niet alleen de lobby daarin te overtreffen, maar slaagt er ook
volledig in. Het terras toont een artistiek mozaïek aan tegels, waarvan het
prachtige patroon volledig tot z'n recht kan komen doordat er nog geen
tafeltjes en stoelen op staan. In het hele hotel geen kip te bekennen.
Kennelijk is iedereen, op één na, zo wijs geweest om dit kille lenteweekend
hier niet te willen zijn. Dan rest mij alleen nog maar de voor de hand
liggende afleiding: het strand.
Met de muziek van mijn favoriete groep luid in mijn oordopjes loop ik
de steile trap af en slof door het rulle zand richting branding. Zal ik
meteen maar doorsteken naar Engeland, overweeg ik mismoedig. Het ergste
gebeurt snel daarna: batterij van m'n mp4 speler leeg. Stilte slaat toe als
een donderslag bij staalblauwe hemel. Ik maak me los van de dopjes en voel
me op staande voet ontheemd. Alles is plotseling natuur. Ik verwacht
overweldigende stilte. Maar er is meer geluid om me heen dan ik dacht. In
opperste verwarring grijp ik terug op de vertrouwde oordopjes. Die bieden
hardnekkig niet meer dan onwennige, complete stilte. Ik doe mijn linker
oordopje uit en hoor branding. Dopje weer in, rechter oordopje uit: wind.
Allebei in: stilte. Allebei uit: branding en wind, maar ook meeuwen, ruisend
helmgras, vrolijk geblaf van honden, roepende stemmen, rinkelende
fietsbellen en ver klokkenspel van achter de duinen, mijn eigen slofvoeten
in het zand. Linker dopje uit, rechts in; rechts uit, links in; allebei in,
allebei uit. Ik jongleer steeds virtuozer met mijn dopjes en geniet volop
van mijn eigen klankenspel. Als vanzelfsprekend loop ik weg van de grote
stad, richting Monster. Heerlijk! Stranden bij Kijkduin.
Bron: Persbericht Communicatiebureau de Lynx /
G.Z-H 22 maart 2016.
| 
